Ekonomik gelişmenin temelinde üretim yatmaktadır. Gerek tarımsal, gerek endüstriyel, gerekse hizmet üretimi, ülkelerin uzun dönem performansını artırmaları için zorunludur. Üretim, öncelikle yurt içi tüketimi, sonra da artan üretimin yurt dışı talebi karşılaması için, yani ihracat için yapılır.
Üretim için hammaddenin ve yarı mamulün yine iç piyasadan karşılanması döviz talebini düşürmekte ve dış ticaret açığı dediğimiz, ithalat-ihracat dengesini olumlu yöne çevirmeye yaramaktadır. Ürün satış fiyatının yeterli kâr marjını karşılamak üzere rakip veya benzerlerinden daha düşük olması, pazarın genel beklentisidir. Düşen maliyet aynı zamanda pazarın onayladığı satın alma fiyatı ile toplam tedarik zinciri üzerindeki maliyetin, yani tedarik zinciri kârının da maksimizasyonu olacaktır.
Türkiye, yeni yeni tedarik zinciri yönetiminden söz etmektedir. Artan üretim ölçekleri, zorlaşan pazar koşulları, beklenmedik ekonomik ve politik krizler, artan döviz fiyatları, yükselen enflasyon ve faizler, ülkemizde şirketlerin büyümesinin önündeki engellerdir. Buna karşılık özellikle üretim yapan kuruluşlar büyümek zorundadır. Büyümeyi yönetmek ise en zor işlerden biridir.
Hükümetler bu tedarik zincirleri içinde sadece kural koyucu, engellemeye varan kontrol mekanizmaları yaratan, geleceği belirlemeye yaramayan politikalar üretmek için çalışmazlar. Birim şirketler nasıl kendi üretimleri için tüm tedarik zincirlerini planlıyorlarsa, hükümetler de daha makro düzeyde üretim ve tüketim dengesini sağlayacak tedbir ve yönlendirmelerde bulunmalıdır.
Fazla üretim, eksik tüketim olduğu noktalarda tüketimin ve ihracatın teşvik edilmesi bir devlet politikası olmalıdır. Eksik üretim ve fazla tüketim dengesizliğinde ise tüketimi zincirleyecek, enflasyonu kontrol altına alacak tedbirler yine devlet tarafından alınmalıdır. Bu çalışma sadece endüstriyel ürünler için değil, tarımsal ürünler ve hizmetler için de geçerlidir.
ÜRETİM VE PAZARLAMA İÇİN LOJİSTİK YATIRIMLAR ŞART
Yeni bir hükümet modeline geçtik. Bu yönetim döneminin başarısı, tüm kurumların yaşamlarını devam ettirmelerine hatta uzun dönem performanslarını arttırmalarına dayanmaktadır. Bu amaçla öncelikle tarımsal ürünlerden başlamak üzere tüm tarım üretiminin bölgesel ve hacimsel planlaması yapılmalı, plana uygun yapılan tarımsal üretimin teşvik edilmesi gerekmektedir.
Tarım ürünleri ile üretilen gıda tüketim ürünlerinin de üretiminin planlanması ikinci zorunluluktur. Bunun ardından gelecek şey bu ürünlerin başlangıçtan tüketim noktasına kadar olan yolculuğunun, yani lojistiğinin de planlanması, en düşük maliyet, en yüksek hızla ulaştırılmasını sağlayacak lojistik altyapının, ulaşım ağlarının kurulmasıdır.
Endüstriyel ürünler için de aynı süreç gereklidir. Kara ve deniz taşıması teşvikleri, lojistik maliyetlerini düşürecek lojistik köyler, yeni demiryolu ağları ve demiryolu terminalleri kurulmalıdır.
Bu çalışmaların artık 5 yıllık planlarla değil, 20-25 yıllık uzun dönemli planlarla yapılması, beşer yıllık kısa dönem eylem planlarının, projelerin gündeme getirilmesi zamanı gelmiştir. Yeni hükümet döneminde hızlı karar verme, kaynakların ortak kullanılması, denetim baskısının hafiflemesi, yetki ve sorumlulukların çerçevesinin genişlemesi bize doğru yolu gösterecektir.
Türkiye’nin uzun dönemli hayatiyeti için bu fırsatları kaçırmamamız gerekir. Başka alternatifimiz kalmamıştır.
Güncel Haberler
Fuarlar
